Ga naar de inhoud

Historiek

België bekleedt door haar strategische ligging in Europa, de culturele bagage en meertaligheid van haar inwoners een te benijden positie in de mondiale kunsthandel. Gelegen in de schaduw van het Antwerpse Koninklijk Museum voor Schone Kunsten zorgt het huis Bernaerts ervoor dat menig binnen- en buitenlands kunstliefhebber en –verzamelaar het Antwerpse Zuid weet te vinden. Na grondige renovatie van haar panden in 2012 en uitbreiding in 2017 beoogt het huis door het organiseren van evenementen, concerten, schattingsdagen en aparte tentoonstellingen rond hedendaagse kunst een totaalbeleving. “A thing of beauty is a joy forever” is één van haar credo’s.

Opgericht in 1974 als bescheiden antiekzaak in Lier is Bernaerts uitgegroeid tot één van de leidinggevende veilingzalen van het land. Het organiseert vijf grote live veilingen per jaar rond bepaalde thema’s. Parel aan de kroon van het jong en dynamisch team is de verkoop van het tot op heden duurste schilderij ooit afgehamerd door een Belgisch veilingmeester: ‘Oiseau de Ciel’ van René Magritte, verkocht op het faillissement Sabena. Het doek haalde € 3 815 000.  Door een strenge selectie, een gedegen wetenschappelijke knowhow en de uitbouw en onderhoud van een internationaal klantenbestand heeft het huis een naam hoog te houden bij de organisatie van haar veilingen. Haar specialisaties zijn schilderijen en sculpturen van Europese Meesters, Art Déco en Art Nouveau, toegepaste kunst van de Haute Epoque tot Design van de 21ste eeuw, Werk op Papier en Oude Meesters.
Andere referenties: de verzameling schilderijen van Oude Meesters van het Antwerpse Jezuïetencollege (1997), de collectie moderne kunst British Petrol (1998), de collectie avant-garde van ridder René Victor (1997), de inboedel van het kasteel Battenbroek nabij Mechelen, het archief Paul-Gustave Van Hecke/E.Langui (2008), de gesmaakte thematische veilingen ‘Rond Antoon Van Dijck’ (1999), de simultane sessies tussen Tokyo, Warshau en Mechelen (1989), het faillissement Sabena (2003), de Rubens-vondst (2016), etc.
Het familiale bedrijf is ervan overtuigd dat ze door haar tailormade aanpak de meest geschikte partner is bij de afhandeling van uw patrimonium. In een snel evoluerende maatschappij met dagelijkse updates van technologieën blijft ze schoonheid en/of relevantie van een kunstwerk hoog in het vaandel dragen en de waarde ervan respecteren. Het circulair karakter van een veilingsysteem is tevens een omgeving waar de historiciteit en de uniciteit van een kunstvoorwerp extra kan worden toegelicht. Liefde voor de kunst leidde haast automatisch tot liefde voor het vak.
Over de historiek van het pand dat ze sinds 1994 bekleedt: dit gebouw, opgericht als cinemazaal, werd in 1912 vlakbij de Hippodroom gebouwd. De bioscoop bevond zich, zoals toen gebruikelijk was, inpandig achter twee appartementsgebouwen. De zaal bestond uit een ijzeren constructie op slanke zuilen en zou een rijkelijke oosterse aankleding hebben gehad. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de zaal zwaar beschadigd. In 1922 werd de cinemazaal heropgebouwd. Aanvankelijk diende men een aanvraag in voor een gebouw in Beaux-Artsstijl naar ontwerp van Ernest Pelgrims, maar nog datzelfde jaar werden nieuwe plannen ingediend. Het ontwerp valt op door de veel modernere vormgeving in art-decostijl. De plannen werden opgemaakt door het Brussels bedrijf ‘Le Plasticolor’ van decorateur, aannemer en promotor Hendrik Driesmans. Hij en zijn zoon, architect Marcel Driesmans, waren bekend om hun ontwerpen van bioscoopzalen. Ze ontwikkelden zelfs een eigen decoratief plaatmateriaal, plasticolor, en stelden het voor op de ‘Exposition des Arts Décoratifs’ van 1925 in Parijs. Het Lunatheater in Brussel is één van hun bekendste ontwerpen. Het is dit laatste ontwerp dat uiteindelijk werd gerealiseerd. De nu volledig witgeschilderde voorgevel bestond oorspronkelijk uit een combinatie van baksteen en similinatuursteen. De naam van de bioscoop, ‘Cinema Tokio’, was in sierlijke letters op de erker van de eerste verdieping aangebracht. Ook de overige gevelornamentiek was geïnspireerd op de Japanse architectuur en bestond uit rood gelakt schrijnwerk, draken, oosterse plantenmotieven en pagodevormige luifels boven de vensters in de zijtraveeën.

Dit alles werd verwijderd na de Tweede Wereldoorlog, toen het complex de nieuwe naam ‘Artis’ kreeg. De zaal bevindt zich, net als bij de vooroorlogse cinema achteraan, over de volledige breedte van het perceel. Het is een constructie in gewapend beton. In de voorbouw zijn de inkom en de foyer ondergebracht en bevinden zich ook de trappen naar de verdieping. De cinema bleef in gebruik tot het begin van de jaren 1970. Het pand werd daarna eigendom van striptekenaar Willy Vandersteen en de familie Staes, die er filmstudio’s wilde inrichten. In 1994 koopt de familie Bernaerts het complex om er hun veilinghuis onder te brengen. Het voormalig balkon werd tot 2008 verhuurd aan ‘Studio Tokio’, het tweede plateau van het Toneelhuis. In 2012 werden verbouwingen uitgevoerd naar het ontwerp van Stam architecten. Door het afbreken van het voormalig café ‘de carrousel’ werd een doorgang gecreëerd tussen de Verlat- en de Museumstraat. Hierdoor ontstond een betere circulatie tussen de verschillende onderdelen van het complex van de veiling – zaal en een betere zichtbaarheid. Het voormalige cinemacomplex wordt nu volledig gebruikt als veilingzaal en op de eerste verdieping worden evenementen en concerten georganiseerd. In de doorgang naar de Museumstraat werd een galerie ondergebracht. Het huidige bureau en een deel van de stockageruimte zijn ingericht in een naastliggend pakhuis. Ontvangstruimte ‘Box’ en expositiezaal ‘Parcours’ werden in maart 2018 opgeleverd, gelegen Verlatstraat 18.

Omwille van klimaatgerelateerde besognes en met het oog op de heropening van het KMSKA liet het veilinghuis van begin januari tot einde april 2022 haar zaal ‘Platform’ renoveren, de ruimte op de eerste verdieping waarin de tentoonstellingen en veilingen doorgaan en die ook dienst doet als concert-en evenementenzaal. Over een lengte van 30 m werd door aannemersbedrijf Martha de zijgevel gerestaureerd, geïsoleerd en afgewerkt in een lichte siliconen pleister. Het dak met een oppervlakte van 500 m² werd eveneens ingepakt om het gebouw energietechnisch te verbeteren. Verder werd er een ventilatiesysteem geinstalleerd, alles volgens de nieuwe normen. Deze ingrepen brachten ook een verbetering van de akoestiek met zich mee. De oude constructies werden van het dak weggehaald zodat een groot oppervlakte vrijkwam. Tot slot werd door de gevel verfraaid zodat de voormalige bioscoop haar titel van ‘la plus belle salle d’Anvers’ kan herwinnen. ‘Platform’ is nu helemaal voorbereid om mensen te ontvangen die kunst in gematerialiseerde vorm (veilingen) of efemeer (concerten) willen bekijken en beleven.